στο μικροσκόπιο...

Μικροσκόπιο πάνω από την κάθε μας στιγμή, μην θυμηθώ κανένα βλέμμα καμιά κουβέντα παραπάνω…

Κι εσύ που νομίζεις ότι με ξέρεις, τίποτα δεν έχεις καταλάβει. Φταις κι εσύ. Μας έφαγαν τα λόγια. Τους δώσαμε θάρρος.
Κουράστηκα να μπαλώνω τις τρύπες τους...
Άραγε οι σκέψεις, οι ιδέες, οι επιθυμίες, οι αναμνήσεις... είναι πραγματικότητα;
Εξήγησέ μου τη διαφορά. Δείξε μου τα όρια και ίσως σε πιστέψω...

Πες μου εσύ τι κατάλαβες που τα εκλογίκευσες όλα... Κατάφερες να μπεις σε δαιδαλώδεις και άνευ σημασίας σκέψεις και να σου γεννηθούν αμφιβολίες μέσα κι έξω. Φιλοσοφείς εκεί που δε χρειάζεται. Βάζεις σε καλούπια όσα δεν επιδέχονται σχεδόν καθόλου "συμμάζεμα" και υπερβολικό ψάξιμο. Χάνεις την ουσία…
Μα άλλο τρόπο εγώ δεν έχω…
Η φαντασία κι οι δυνάμεις λύγισαν…
Η αναμαλλιασμένη σκέψη μου κι η ξεφτισμένη λογική μου γίνονται αλυσίδες και σφίγγουν τα χέρια μου ώσπου να τα λιώσουν εντελώς.
Κι ύστερα οι λέξεις φυλακίζονται και υψώνονται εις τον κύβο, διογκωμένες από την αχρηστία.
Θέλω. Να μιλήσω.
Θέλω. Να αρπάξω με μανία το μέσα μου και να το πετάξω στα πόδια σου.
Να αδειάσω μέχρι τέλους τις λέξεις που μου ξεσκίζουν το στομάχι…