BLOGGER TEMPLATES AND TWITTER BACKGROUNDS

Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

τα παραμύθια δεν βγαίνουν ποτέ αληθινά


Λένε πως τα παραμύθια δεν βγαίνουν ποτέ αληθινά. Και τι μ' αυτό; Αν έβγαιναν αληθινά δεν θα ‘ταν παραμύθια. Εγώ παραμυθιάζομαι… το ‘χω ανάγκη. 
Ίσως να θέλω να παραμυθιαστώ ότι θα ζήσουν όλοι καλά και εμείς καλύτερα… Παραμυθιάζομαι, κυλιέμαι πάνω σε παραμύθια. Όταν σηκώνομαι δεν με νοιάζει να τινάξω το παντελόνι μου που γέμισε γρασίδι, αστρόσκονη και σοκολάτα αμυγδάλου. Απλά όταν κοιτιέμαι στον καθρέφτη βλέπω πως πάλι έχω φάει τα μούτρα μου... Παραμυθιάζομαι, όταν δεν μπορώ να νικήσω τους φόβους μου… Παγιδεύομαι, όταν η πραγματικότητα χτυπάει βίαια τη φαντασία μου.  Όλο κάτι βρίσκεται να παραμυθιάζομαι…
Νιώθω πως ακροβατώ επικίνδυνα επάνω σε ένα σχοινί… Ο εαυτός μου συγκεντρώνεται, ισορροπεί, προχωρά και στο τέλος του σχοινιού υπάρχει ένα βέλος. Το βέλος που δείχνει προς τα κάτω. Δεν υπάρχει δίχτυ ασφαλείας, αυτό τουλάχιστον το ξέρω πολύ καλά…Κι οι θεατές εκεί…
Περιμένουν το επόμενο βήμα μου... Παραμυθιάζομαι κι επαναλαμβάνομαι…
Που θα με πάει το παραμύθι; Παραμυθάκι μου…
Είσαι το παραμυθάκι μου. Όχι, μην το ακούς υποτιμητικό. Το παραμυθάκι, είναι κάτι αγαπημένο, κάτι σημαντικό, κάτι μαγικό, κάτι όχι αληθινό. Φανταστική μου μικρή ιστορία. Σε κουβαλάω στο μυαλό μου, και σε έχω κάπου εκεί κρυμμένο, να μη σε βρίσκει κανείς, μόνο εγώ. Όταν όλα μου μοιάζουν δύσκολα, όταν όλα τα βρίσκω ανούσια και άχρωμα, όταν φοβάμαι και όταν λυπάμαι, ψάχνω και σε βρίσκω, εκεί μέσα στα παράξενα του μυαλού μου. Κι εσύ είσαι πάντα εκεί, και χαμογελάς, πάντα χαμογελάς λες και ξέρεις τη λύση κάθε μεγάλου και μικρού προβλήματος! Πάλι σε έψαξα  παραμυθάκι μου. Δεν ήθελα να σε ξεχάσω. Γιατί όταν σε ξεχνάω, που συμβαίνει όλο και περισσότερο τον τελευταίο καιρό, με πιάνουν κλάματα. Ήθελα να σε έχω μαζί μου να με κρατάς. Να με κρατήσεις όσο γίνεται πιο πολύ , όσα μικροδευτερόλεπτα γίνεται να με κρατήσεις κοντά σε όσα ήξερα ως τότε. Δε θέλω να σε χάσω ποτέ παραμυθάκι μου. Ποτέ. Όχι, δεν θα συμβεί κάτι τρομακτικό αν σε χάσω, δε θα συμβεί τίποτα τραγικό, τίποτα που θα κάνει τη γη να σταματήσει να γυρίζει, τίποτα που θα κάνει εμένα να μην αναπνέω. Κι όμως ...  θα χάσω τα χρώματα μου παραμυθάκι, θα χάσω τις γεύσεις μου, θα χάσω του ήχους μου. Μείνε παραμυθάκι μου. Μείνε.

1 σχόλια:

ioanna είπε...

Δεν είναι κακό να παραμυθιάζεσαι όλοι το κάνουμε ακόμα κ ας μη το παραδεχόμαστε… Άλλωστε η πραγματικότητα είναι συνήθως άσχημη… είναι ΓΚΡΙ…. Και εμάς δε μας αρέσει το γκρι……μας αρέσουν τα έντονα χρώματα!!! If you know what I meen…. ;)