Σχεδόν Νοέμβρης

Μάλλον η πίεση των τελευταίων ημερών με οδήγησε να γράψω λίγο ακόμα από το "άρλεκιν" μου, αφού γράφωντας το με κάνει και χαλαρώνω. Τελευταίο post όμως για το "άρλεκιν" μου. Αν κάποια στιγμή καταφέρω να το ολοκληρώσω θα το εκδόσω και θα γίνει best seller (χα!χα! λέμε και καμιά βλακεία για να περνά η ώρα)! Απολαύστε το λοιπόν!

"Προσπαθούσε να καθίσει πάνω στο ψηλό σκαμπό του μπαρ. Ένα μεγάλο μπαρ στη μεση ακριβώς του μαγαζιού. Η μουσική έπαιζε χαμηλά. Το συγκρότημα που θα εμφανιζόταν ζωντανά εκείνο το βράδυ έκανε τις τελευταίες ρυθμίσεις στα φώτα και στον ήχο. Κάποιες παράφονες νότες ακούγοταν που και που καθώς κούρδιζαν τις κιθάρες. Ο μπασίστας ήρθε και χαιρέτησε τον Ορέστη. Ήταν παλιός φίλος και συμμαθητής από το σχολείο. Σύστησε τον Αλέξη και την Αλίκη, αντάλλαξαν μερικές κουβέντες και έφυγε ξανά γιατί έπρεπε να ανέβει στη σκηνή. Το συγκρότημα ξεκίνησε να παίζει σ'ένα σχεδόν άδειο μαγαζί. Οι τρεις του καθόντουσαν στην άκρη του μπαρ και παράγειλαν τα πρώτα ποτά. Τσούγγρισαν και γύρισαν προς τη μεριά τη σκηνής να απολαύσουν τη μουσική. Η ώρα περνουσε και σιγά σιγά ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται. Ο χώρος μπροστά τους είχε γεμίσει και όλοι σχεδόν χόρευαν και τραγουδούσαν. Ο Αλέξης κι ο Ορέστης είχαν φτάσει αισίως στο 4ο ποτό. Ο Αλέξης έμοιαζε να μην έχει επαφή κανέναν, στριφογύριζε το τσιγάρο στα χέρια και κοιτώντας τις δυο γουλιές ουίσκι που είχαν απομείνει στον πάτο του ποτηριού του ετοιμαζόταν να παραγγείλει ένα ακόμη ποτό. Η Αλίκη είχε αρχίσει να αγχώνεται. Δεν ήθελενα αφήσει τον μικρό να παραγγείλει κι άλλο. Κι ο Ορέστης; Μα τι είχε πάθει απόψε ο Ορέστης; Είχε πιει ηδη κι εκεινος πολύ και δεν έλεγε κουβέντα στον μικρό,για να σταματήσει να πίνει.
Το συγκρότημα τα έδινε όλα πάνω στη σκηνή. Πραγματικά είχε ξεσηκωθεί ο κόσμος με τα τραγούδια που έπαιζαν, είχαν ρυθμό και τα τραγούδια διαδεχονταν το ένα το άλλο φυσικά. Ήταν όλα τόσο χαλαρά μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ο Ορέστης πλησιασε την Αλίκη, κόλλησε σχεδόν πάνω της και ακούμπησε τα χείλια του πάνω στο αυτί της και τις ψυθίρισε. Πως του ήρθε τώρα αυτό; “Ρώτησε με ό,τι θες. Θα σου απαντήσω σε όλα. Ρώτησε με ό,τι θες”. Τραβήχτηκε αργά και την κοίταξε στα μάτια. Εκείνη δεν έβλεπε τίποτε πια μπροστά της. Τα μάτια της είχαν θολώσει. Δεν τον έβλεπε. Ήθελε μόνο να ουρλιάξει: “Γιατί μου το κάνεις αυτό; Γιατί τώρα;”. Δεν είπε τίποτε τέτοιο όμως. “Δεν θέλω να σε ρωτήσω τίποτα”.

“Αλίκη αλήθεια, ρώτα με ότι θες θα σου πω ό,τι κι αν ρωτήσεις”.

Εκείνη είχε πιάσει με τα δυο της χέρια την άκρη από το μανίκι του πουλόβερ του, που είχε παρατημένο πάνω στο σκαμπό και έπαιζε νευρικά με αυτό. “Δεν έχω να πω τίποτα. Τίποτα. Και ξέρεις κάτι; Όλα αυτά ήταν μόνο στο μυαλό μας. Δεν έγινε τίποτα. Μόνο στο μυαλό μας”.

“Όχι δεν ήταν μόνο στο μυαλό μας”, είπε χαμηλόφωνα ο Ορέστης, κι έπειτα σιώπησε. Έκανε πάλι ένα βήμα έφτασε κοντά της και την έσφιξε δυνατά στην αγκαλιά του. Η Αλίκη προσπαθούσε με κόπο να συγκρατήσει τα δάκρυα της. Ήθελε να την αφήσει ήσυχη και να ξεκολλήσει από την αγκαλιά του, κι απ'την άλλη όμως δεν ήθελε να την ξαναφήσει ποτέ από την αγκαλιά του. Πως είναι δυνατόν να της δημιουργεί πάντα ταυτόχρονα ακραία αντίθετα συναισθήματα; Να τον χτυπήσει και να τον φιλήσει, ταυτόχρονα;

Σα να κατάλαβε τη σκέψη της και την άφησε. Πλησίασε όμως για να της ψιθυρίσει ξανά στο αυτί. “Δεν ζηλεύεις καθόλου;”.

Ε, αυτό ήταν. Η Αλίκη ήθελε να τον χτυπήσει. Να τον κάνει να πονέσει πραγματικά. Μα πως τόλμησε να τη ρωτήσει κάτι τέτοιο; Κράτησε όσο μπορούσε την ψυχραιμία της, για να μην ουρλιάξει. “Σου έχω δωσει ποτέ τέτοια εντύπωση;”. Δεν απάντησε ο Ορέστης. Τραβήχτηκε λίγο και είπε: “Εγώ πάντως θα ζηλέψω αν σε δω με κάποιον άλλο”.

Αυτό είπε. Και μετά σιωπή. Η Αλίκη είχε μείνει αποσβωλομένη. Μα τι είπε; Τι είχε πει μόλις ο Ορέστης;

Ολόκληρο το μαγαζί είχε σηκωθεί και χόρευε στους ρυθμούς ενός παλιού ποπ τραγουδιού. “Δικός σου για πάντα”. Η Αλίκη γύρισε προς τη μεριά του μπάρμαν, χρειαζόταν κι αυτή ακόμα ένα ποτό. Η ματιά της έπεσε πάνω στο ημερολόγιο που ήταν κρεμασμένο πανω από τα μπουκάλια με τη βότκα. Τέλος Οκτώβρη έδειχνε το ημέρολόγιο.  Σχεδόν Νοέμβρης δηλαδή."