πάντα είσαι 'κει...

Δεν το προσπάθησα, αλλά το ευχήθηκα. Έκλεισα τα μάτια και παρακάλεσα.
Κι έτσι μια μέρα σταμάτησα να σκέφτομαι. Έτσι απλά.
Και τώρα δυσκολεύομαι να βάλω μια λέξη δίπλα σε μια άλλη και να φτιάξω μια πρόταση. Μία που να βγάζει νόημα τουλάχιστον. Ίσως γιατί έχασα το νόημα. Τι θα έπρεπε να λέει η πρόταση; “Είσαι εκεί.” Να δυο λέξεις. Μια πρόταση. Ένα νόημα. Τουλάχιστον.
Καθόλου δύσκολο δεν είναι να παρελαύνεις λέξεις εάν δεν έχεις τίποτα να πεις. Κι όταν έχεις κάτι να πεις, εκείνες στασιάζουν και παίζουν κλεφτοπόλεμο. Ίσως να διαισθάνονται ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται ν’ ακούσει. Ίσως και να διαβάζουν τις ανύπαρκτες σκέψεις σου. Οι ανύπαρκτες σκέφεις άρχισαν να κάνουν θόρυβο και να απαιτούν να μεταμορφωθούν σε λέξεις.

ακούς;
Να είσαι εκεί.Πάντα.

Τρείς λέξεις στη σειρά. Που μπορούν και βγάζουν νόημα. Μπορώ και πάλι να σκέφτομαι. Και να βάζω λέξεις στη σειρά...