Κλείνω τα μάτια μου και κάνω ότι δεν με βλέπει κανείς. Μερικά πράγματα δεν θα τα χωνέψω ποτέ. Και μάλλον δεν θα μπορέσω ποτέ να κάνω κάποιον να τα καταλάβει. Μόνη μου τα λέω, μόνη μου συμφωνώ μαζί τους... ζω μέσα στη δική μου όμορφη γυάλα. Κανένα πρόβλημα. Απλά ψάχνω να βρω μια άκρη. Πες μου σε παρακαλώ, γιατί ακόμα στην άκρη βρίσκομαι και άκρη δεν βρίσκω; Γράφω, γράφω, γράφω… Αν με ρωτήσεις να σου πω τι παιχνίδι έχω στήσει εγώ, μπορώ να πω ότι είναι ένα με κρυμμένους κανόνες, με παίκτες που δεν ξέρουν ότι παίζουν και νικητή πάντα εμένα. Θεωρητικά πάντα... Τι κάθομαι και σκέφτομαι, τι κάθομαι και λέω, το ένα το άλλο το παρ' άλλο; Χάνομαι σε κάτι σκέψεις θεότρελες… Πες μου ένα τραγούδι, ξέρεις από αυτά που δεν υπάρχουν, εκείνα με τους ροζ στίχους και τις πεταλούδες για μουσική, πες μου ένα τέτοια τραγούδι για να με καθησυχάσεις. Να κλείσεις τις ραγισματιές στη γυάλα μου, να βάλλεις καθαρό νερό, λευκά μικρά βοτσαλάκια, και σκάσε με το χέρι σου αυτή την ανόητη μπουρμπουλήθρα* που θέλει να με κάνει να χάσω το γέλιο μου. Να την σκάσεις.
*Οι μπουρμπουλήθρες εμφανίζονται όταν παγιδευμένος αέρας μέσα σε ένα υγρό προσπαθεί να βρει διέξοδο…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου