Διάφανα τα όνειρα μας και σε ποιες λέξεις να σε κρύψω;

Κρατούσε το στυλό και το γυρνούσε νευρικά ανάμεσα στα δάχτυλα της. Προσπαθούσε να βάλει τις λέξεις που κατέκλυζαν τη σκέψη της σε μια τάξη. Προσπαθούσε το μελάνι να αποτυπώσει αληθινά τις σκέψεις τις στο λευκό χαρτί. Η Αλίκη είχε ανάγκη να μοιράσει το βάρος αυτών που ένιωθε, να ξεφορτώσει λίγο από το βάρος στο χαρτί. Όλα αυτά σε ένα γράμμα. Σε ένα γράμμα που δεν είχε ακόμα αποφασίσει αν θα έστελνε…

«Αγάπη μου,

Πόσο παράξενα όμορφο ακούγεται να σε φωνάζω «αγάπη μου». Πόσο παράξενο είναι να το γράφω στο χαρτί και να ξέρω πως απευθύνομαι σε σένα. Θα θελα μια φορά, μόνο μια φορά να μπορέσω να το πω μπροστά σου, να στο ψιθυρίσω: αγάπη μου.

Κάνω ότι είναι δυνατόν ώστε να μην σε ενοχλεί η αγάπη μου. Σε κοιτάζω κρυφά, σου χαμογελάω όταν δε με βλέπεις. Με το βλέμμα και την καρδιά μου φτάνω όπου θα ήθελα να σε φιλήσω: στα μαλλιά σου, στο μέτωπο, στα μάτια, στα χείλη… οπουδήποτε τα χάδια μου θα μπορούσαν ελεύθερα να φτάσουν. Σε ανασαίνω ζωή μου… Φορές νομίζω, πως δεν υπήρχα πριν από σένα… Ξέρεις, η αγάπη όπως λέει και το τραγούδι..
Τρέλα είναι, που γίνεται φως…  Η τρέλα μου, το φως μου… Εσύ…
Πάντα, ΕΣΥ… Είσαι μέσα μου…
Επικαλούμαι τη σκέψη σου και χαμογελάω..
Έστω για λίγες στιγμές..
Είσαι μάτια μου για μένα, το δικό μου παραμύθι…
Γραμμένο με υγρασία τόση, που αφυδάτωση θαρρώ είχα πάθει
μέχρι να το ζωγραφίσω ολόκληρο..
Με έχεις απορροφήσει ολοκληρωτικά…
Πες μου αλήθεια πως μπορώ να μην ανασαίνω για σένα;
Να μη σε σκέφτομαι; Να μη σε νοιάζομαι;
Να μην σ’ αγαπάω;
Η σκέψη σου κυριαρχεί στη σκέψη μου..
Η φιγούρα σου στο βλέμμα μου..
Τα χάδια σου στο αίμα μου…
Σαν ταξίδι μακρινό κι ανάστροφο..
Στο απείθαρχο όνειρο... στο αχανές μέλλον…
Σαν ευλογία, σαν αμαρτία..
Αναριγώ στη σκέψη σου..
Στο κάθε μικρό ή μεγάλο άγγιγμα σου..  
Στην κάθε σου λέξη.. Και στο βλέμμα σου..
Το γυμνό και τόσο διάφανο..
Σε αγκαλιάζω… Σου μιλάω…
Για στίχους και χτύπους..
Για σφυγμούς και αισθήματα άναρχα…
Ψυχή μου…

Διάφανα τα όνειρα μας και σε ποιες λέξεις να σε κρύψω;

Δηλώνω στο ταβάνι μου πως δεν θέλω άλλα δράματα.
Σταυρώνω τα χέρια μου, νωχελικά ορκίζομαι πως δεν υπήρξες. Η μνήμη μου όμως δελεάζεται απ' όλα εκείνα που δεν ζήσαμε. Κολλάει μέλι στο γρανάζι της λήθης. Διαρκής ολίσθηση από τις μεγαλοστομίες μου. Κι έτσι πάνω στον όρκο της γυναίκας που ξέχασε, το παιδάκι που του έκλεψαν το μπαλόνι νικάει θριαμβευτικά. Έρωτας που κάνει κρότο και πιάνει χώρο κι ας χτυπάει μέσα μου η περηφάνια του ανθρώπου που κλειδώνει ό,τι πραγματικά τον πονά…

Δε φταις εσύ…

Ξεκόλλησε το στυλό από το χαρτί. Μια γραφή, μια ανάσα. Δεν τόλμησε να διαβάσει δεύτερη φορά όσα είχε γράψει. Άρπαξε ένα λευκό φάκελο από το συρτάρι, δίπλωσε στα δυο το χαρτί και το έβαλε μέσα. Άνοιξε το τελευταίο συρτάρι του γραφείου της, ανακάτεψε μερικά χαρτιά και το έκρυψε εκεί. Ανάσανε βαθιά και σωριάστηκε στην μεγάλη πολυθρόνα. Έκλεισε τα μάτια και άρχισε να σιγοτραγουδά μερικούς στίχους… «Να μ’ έχεις στο νου σου, στην άκρη τ’ ουρανού σου, μην ξεχνάς, για λόγους δικούς και σώμα και ψυχή μου κυβερνάς…»