Το νιώθεις; Αυτό το σύμπλεγμα μιας υπέρτατης υπερβολής...όταν ακόμα και οι πιο παρανοικές σου σκέψεις μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Όταν χιλιάδες πεταλούδες φτεροκοπούν μέσα στο κεφάλι σου και σταματάς να νιώθεις πως είσαι εσύ. Έχεις πετάξει έξω από σένα. Είσαι εκεί αλλά και δεν είσαι. Νιώθεις πως θα μπορούσες να πετάξεις.
Εντάξει η λογική σου το απορρίπτει, αλλά βαθιά μέσα σου αισθάνεσαι μάλλον πως θα μπορούσες. Κι ας έχεις καβατζάρει τα τριάντα προ πολλού. Ποιος νοιάζεται όμως;
Γιατί πόσο συχνά σου συμβαίνει αυτό; Να μπορείς να ενθουσιάζεσαι; Θυμάσαι την τελευταία φορά; Τη θυμάσαι;
Πώς είναι να κρατάς μια πεταλούδα στα δυό σου χέρια; Πώς είναι να σου δίνει ένα εισιτήριο για το όνειρο που κρυφά οι μνήμες σου ψιθύριζαν για χρόνια; Χάνομαι με κλειστά τα μάτια. Περπατώ με τα χέρια ανοιχτά... Κι αρχίζω να βάζω μουσικές σε κάθε εικόνα. Σε κάθε σιωπή...
Κι εσύ μιλάς, απλά μιλάς...Έχεις βάλει μπροστά τη λογική, και απλά μιλάς. Κι όσο εσύ μου μιλούσες, εγώ έψαχνα να μαζέψω τις ανάσες, να βρω τα παραμύθια, να κλείσω θέση ψηλά στα σύννεφα και μια βόλτα για πεφταστέρια, φύσαγα τις σκιές κι έβαφα με χρώμα το γκρίζο... Τα ασήμαντα να τα νιώθω τόσο σημαντικά...
κατάλαβες; Με κάνεις να ενθουσιάζομαι. έτσι απλά. χωρίς λόγο.
Εσύ;
Πόσο συχνά το νιώθεις πια;
Τα πιο μικρά θαύματα κρύβονται στα απλά.
Πάρ’ το χαμπάρι.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου