πιάνομαι γερά, από τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι

Έχω τόσα πολλά κι ενδιαφέροντα μέσα μου τον τελευταίο καιρό...
μα τίποτα που να βγαίνει με λέξεις,  πόσο μάλλον να φτιάξω προτάσεις...
Δεν είμαι εγώ που τα γράφω όλα αυτά,  δηλαδή εγώ είμαι, μα ίσως και κάποια άλλη.
Τα λόγια,  τα γραπτά λόγια είναι εύπεπτα γιατί ο αποδέκτης τα φιλτράρει όπως αυτός θέλει.
Ανάλογα με τη δική του αλήθεια.
Για σένα το λέω. ναι, για σένα που προσπαθείς να καταλάβεις τι ακριβώς θέλω να πω.
 πάλι θα καταλάβεις κάτι άλλο από αυτό που θέλω να καταλάβεις.
Υπάρχει χάσμα στη σκέψη μας.
Άκουσε με, θέλω να πω,  μην με εμπιστεύεσε,  έχω επιθυμίες που ίσως σου ανησυχούσαν το μυαλό...
 κι όταν με ρωτάς το γιατί και το πως, μακάρι να μπορούσα να ομολογήσω απλά την αλήθεια...
Σε αυτό το σύμπαν υπάρχουν ιστορίες αδύναμίες που δεν εκμεταλλεύτηκαν τις λέξεις.
Τις ευκαιρίες...
ήξεραν τις αλήθειες, ζούσαν τις αλήθειες, μα μάλλον οι αλήθειες ήταν πολύ πέρα από την πραγματικότητα.
ήταν μαγικές αλήθειες.
Χωρίς όρια.
Γιατί τι είναι μια αλήθεια με όρια;
Μισή αλήθεια.
και δεν χωράνε πια μισές αλήθειες ανάμεσα μας.
ποτέ δεν χωρούσαν.
Εμείς τις στριμώχναμε.
Στα όρια της αλήθειας.
Εκεί στην άκρης της...
«Να ‘ναι μια φορά κανονικό…»
Αλλά ξέρεις κάτι;
Τα κανονικά είναι για τους κανονικούς.
κι εμεις απέχουμε πολύ.
Γιατί μπορείς να διακρίνεις στους δυο μας κάτι κανονικό;
κάτι παρανοικό, ίσως...
Μπλέκονται οι ιστορίες.
Μπλέκονται τα όρια.
Μια μέρα εμείς οι δύο θα ξεμείνουμε, να ξέρεις.
Από χρωστούμενα.
Από όρια μάλλον ξεμείναμε.
Γι’αυτό πιάσαμε τις αλήθειες...
Μη ψάξεις να βρεις νόημα και ουσία σε αυτό.
Η αλήθεια που έχω στο μυαλό ίσως απέχει δισεκατομμύρια έτη φωτός από την αλήθεια που ίσως ξεστόμιζες.
κι αυτό ίσως είναι που με τρομάζει...