Πώς αντέχεις και είσαι τόσο μαγικός;

Κι όμως ακόμα βαράω πλήκτρα για

 να προσπαθήσω να αποτυπώσω λίγη από την σκέψη μου.

 Είναι η εσωτερική μου ανάγκη για

 διατήρηση του ροζ σύννεφου... όχι λάθος,

 του πορτοκαλί σύννεφου.

 Το δικό μου σύννεφο ήταν σχεδόν 

πάντα πορτοκαλί... 

έντονο, τρελό, χαρούμενο, δυνατό,

 ιδιαίτερο...ναι πολύ ιδιαίτερο.

 Το χρειαζόμουν πάντα, κι επιτηδευμένα 

επέστρεφα στην δική μου πραγματικότητα

 εκεί όπου οι παρωπίδες είναι μπόλικες

 και τα μαξιλαράκια ασφαλείας παντού...

 και πάντα πορτοκαλί. 

Προσγειωνόμουν πάντα σε αυτό ότι κι αν 

συνέβαινε... Έγραψα, έγραφα, γράφω σε μένα,

 σε σένα, σε κανένα, πάντα έγραφα... 

κι εσύ πάντα διάβαζες, σήμερα,χτες, πέρυσι,

 πριν χίλιους αιώνες.

 Σαν από πάντα σε ξέρω, με ξέρεις,σαν από πάντα...
Απ’ όλους τους λύκους μέσα μου, εσύ μου 

βγάζεις τον πιο φοβερό.
Αυτόν που δεν μπορώ να σωπάσω....κι είναι

 φορές που ακούω ένα μακρινό ουρλιαχτό.
Ποτέ δεν καταλαβαίνω. Κι αν καταλάβαινα

 θα 'χε καμιά αξία;
Δεν πας πουθενά. Είσαι πάντα εδώ.
Κι όμως από κάπου πάντα φεύγεις. 
Πώς αντέχεις και είσαι τόσο μαγικός;

 Πως το αντέχεις; Πως το αντέχω κι εγω;
Θέλω να πάρω το μυαλό σου και να το 

ταξιδέψω μίλια μακριά...

πιο πέρα από κάθε πραγματικότητα.. 

να το ξεναγήσω στα πιο μαγικά παραμύθια, 

να το αφήσω να δει τις ομορφιές του “πορτοκαλί" 

όπως εκείνο που έχει ο ουρανός όταν χαράζει... 

κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες...

Θυμάμαι να φοράς εκείνο το μπλε πόλο με το γιακά ανεβασμένο κι ένα παλιό ξεθωριασμένο τζιν.

Αλήθεια. Μα δεν μπορώ να θυμηθώ τι φορούσα εγώ. Θυμάμαι πως καθόσουν στην καρέκλα. Και μετά στο κάθισμα του αυτοκινήτου. Και μετά στο παγκάκι. Μα δε θυμάμαι πως καθόμουν εγώ. Θυμάμαι πως κάπνιζες το τσιγάρο, πως το στριφογύριζες μέσα στα δυο σου δάχτυλα. Θυμάμαι να μη μιλάς. Θυμάμαι να οδηγάς. Θυμάμαι να με φιλάς...

Μα γιατί θυμάσαι; Έχεις σχεδόν χάσει τις αισθήσεις σου και σκέφτεσαι τι; Θυμάσαι τι; Άσχετες εικόνες;

Μην με ρωτήσεις τίποτα άλλο. Έχασα βλέπεις τις απαντήσεις μου. Μπορεί κάπου ίσως και να μου έπεσαν. Λες να φοβήθηκαν κι αυτές; Λες να είναι κάπου κρυμμένες; Λες κάποια στιγμή να φανερωθούν;

Δεν ξέρω, τι να σου πω. Και παγώνω. Τι ειρωνεία!

Ξαπλώνω. Και ξαφνικά δεν μπορώ να ακούσω τίποτα. Ακούω μόνο μια βοή δυνατή, σαν χιλιάδες μέλισσες να έχουν μαζευτεί γύρω μου. Κι όλα μοιάζουν θολά, θολά και μακρινά. Και ξαφνικά είμαι μόνη μου μέσα σε ένα βουητό και χαμένη σε μια θολή εικόνα... κάποιος σκύβει από πάνω μου... άνθρωποι μιλάνε μα εγώ δεν μπορώ να ακούσω τίποτα. Το βουητό δεν σταματά... κι εγώ θέλω να σηκωθώ, θέλω να ακούσω, θέλω να εξαφανιστεί η θολή εικόνα από τα μάτια μου, αλλά δεν μπορώ.

Και είμαι μόνη. Εγώ κι ο φόβος μου, που το ασταμάτητο βουητό τον κάνει να μοιάζει ακόμα μεγαλύτερος....

Λυγίζω μηχανικά τα γόνατα. Το αίμα κατεβαίνει και πάλι στο κεφάλι. Οι μέλισσες αποφασίζουν να φύγουν μακριά μου. Το θολό τοπίο αρχίζει να εξαφανίζεται και μπορώ να δω πια καθαρά γύρω μου. Τους ανθρώπους, τα αντικείμενα. Κοιτώντας γύρω μου σαστίζω. Είναι φορές που τούτη η πολυκοσμία με φοβίζει.

Στρέφω το κεφάλι μου στο πλάι και τότε τη βλέπω.

Μια πορτοκαλί πόρτα. Κι άλλη μια. Κι άλλη μια. Όλες οι πόρτες του νοσοκομείου είναι πορτοκαλί.

Χαμογελάω...

Ότι αισθάνομαι δεν έχουν τίτλο...

Γιατί είπαμε τίποτα δεν μπορεί έτσι απλά να είναι… 
μέχρι χτες μπορούσα να δραπετευω χωμένη μέσα στο 

πορτοκαλί μου όνειρο 
πηδώντας απ’ τον ουρανό στο πορτοκαλί μου σύννεφο. 
Τώρα υπάρχει ένα σύννεφο μέσα στο κεφάλι μου.
Ένα συμπαγές, πηχτό σύννεφο. Ένα γκρι, μουντό άχαρο νεφέλωμα.
Τώρα ούτε το πορτοκαλί σύννεφο δεν μπορεί να στάξει 

λίγο χρώμα... μοιάζει λες και γίνεται διάφανο,

 μοιάζει να εξαφανίζεται.

 Το βλέπω να συμβαίνει και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. 

Το πορτοκαλί να μεταμορφώνεται, να σβήνει...

Κάποιος είπε πως πως όλοι, έχουμε
 στην καρδιά μας κάτι που είναι χαλασμένο. Όλοι.

 Κι εγώ το κάλυπτα χρόνια πολλά με το πορτοκαλί σύννεφο.

 Ένα πορτοκαλί που άλλαζε συνεχώς μορφές.

Χτυπάνε τα πλήκτρα σε αυτήν την ανάρτηση μα ο νους μου χάνεται 

σε εκατομύρια εικόνες... χιλιάδες πορτοκαλί

 εικόνες κατακλύζουν το μυαλό μου μέσα σε ένα δευτερόλεπτο...
¨Οτι πορτοκαλί έζησα δεν χωράει στην Χώρα της Συνείδησης...  

Να απελευθερώνεις τους φόβους σου…
Να τους ανοίγεις ένα παράθυρο και να τους αφήνεις να τρέξουν…
Να σε περικυκλώσουν, να σε κατακλύσουν, να σε κατακτήσουν…
Και μετά… να τους χαμογελάσεις… και σαν μικρό παιδί 

να τους φυσήξεις μακριά... 

μπορείς; γιατί δεν μπορείς πια;
Με κουράζει η σκέψη, η σκέψη που ψάχνει να βρει την ιδέα σου … 

νιώθω ένα βάρος στο κεφάλι μου 

σαν να προσπαθώ να σηκώσω τον κόσμο όλο...

Αυτό ήταν;

ξεθώριασε το πορτοκαλί;

είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό...

Απολαμβανω τις σιωπές μας. Κι εκείνη την αίσθηση πως μάλλον τις απολαμβάνεις κι εσύ. Η μουσική του ραδιοφώνου να παίζει χαμηλά, να τραγουδάς μερικούς στίχους, να σταματάς, να αλλάζεις σταθμό και να ξεκινάς ξανά. Κι όταν το τραγούδι σου αρεσει πιο πολύ να ανοίγεις λίγο περισσότερο την ένταση και να τραγουδάς λίγο πιο δυνατά, λίγο πιο παράφωνα.

Ακουμπώ για λίγο πίσω το κεφάλι και ονειροπολώ και φτιάχνω μια αλήθεια αλλιώτικη από την αληθινή...

Σσσσςςς οι σκέψεις δεν ησυχάζουν...

συγκρατώ με μεγάλο κόπο τον εαυτό μου. Τον συγκρατώ όσο μπορώ,να μην λυγίσει κι αρχίσει να σου λέει δυνατά τις αλήθειες του. Μα το ξέρω πια καλά πως οι λέξεις είναι φυλακή, κατακρατούν τα δεύτερα και τους ξεφεύγει το κύριο που πετά πέρα σαν ήχος καμπάνας που σε τίποτα δεν φυλακίζεται. Οι λέξεις είναι ξένα σώματα. Μ’ ενοχλούν. Καλύτερα να σωπάσω λοιπόν, και να μην ξαναπώ αυτά που νομίζεις πως έχουν ειπωθεί, μα που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Γιατι εμείς πάντα “τα είχαμε πει”... χωρίς να έχουμε πει ποτέ τίποτα. Γι' αυτό μπορώ να σιωπήσω και πάλι, για να μην επαναλάβω, αυτά που δεν έχω πει. Υπάρχουν πολλοί λόγοι, που κάνουν κάποιο να σωπαίνει. Τουλάχιστον φαινομενικά.. γιατί ο εγκέφαλος δουλεύει ακατάπαυστα. Τελικά ίσως φταίει εκείνο το "ΣΤΟΠ που βάζεις μοναχός σου, και στέκει εκεί σαν φράγμα, που προστατεύει τον μέσα σου κόσμο, από τον έξω.. των άλλων. Ξέρεις, υπάρχει πάντα ένας καλός λόγος για κάθε ΣΤΟΠ που συναντάς. Δεν μπήκε εκεί τυχαία κι αν προσπαθήσεις να το παραβείς, μάλλον σε κακό θα σου βγει. Έλα όμως, που δεν τα μπορώ για πολύ τα φράγματα μέσα μου, ξέρεις άλλωστε για τί επίπεδα παρορμητικότητας και στενοκεφαλιάς μιλάμε... Μπορώ όμως να σιωπήσω και να σκεφτώ μέσα στη σιωπή ότι θέλω, ότι γουστάρω, κανείς δε θα το ακούσει... μπορώ να σου φωνάζω, να σε χτυπήσω, να σε αγκαλιάσω, να σε φιλήσω, να σε βρίσω, να σου πω πόσο με πονάς, πόσο με κάνεις να χαίρομαι, πόσο σε χρειάζομαι... ποιος τους γαμεί τους ψυχολόγους που σήμερα τρέχουν όλοι για να κατανοήσουν τις προσωπικές τους σχέσεις ή ασχετοσύνες, τις αποτυχίες ή τα βυθίσματα της ζωής, όταν εσύ απλώνεις το χερι σου και σφίγγεις το δικό μου; θέλω κι αυτό να σου πω... κι όλα αυτά κι άλλα πολλά μέσα σε μια σκέψη λίγων δευτερολέπτων, χωρίς να χρειάζεται να δώσω καμία εξήγηση...πόσα χωρά μια σκέψη...μια μαγική σκέψη...

Κάποια μέρα ίσως μπορέσω να σου πω τι είσαι για μένα, με λόγια που να χουν ήχο,

κι ίσως εκείνη την μέρα να καταλάβεις...Πως μπορώ να βρω ήχους και φθόγγους, για να σου περιγράψω όλα αυτά; Για να αρχίσω να σου τα εξιστορώ ένα-ένα.... Δεν υπάρχουν ήχοι γι' αυτά, ούτε εγώ η ίδια που τα γράφω δεν μ' έχω ακούσει ποτέ να τα προφέρω... Πόσο μάλλον να τα διηγούμαι. Είμαι απαίσια αφηγήτρια.

"Κι είναι φορές που αναρωτιέμαι πώς καταφέρνω και κρατιέμαι ..."

"Κοίτα εγώ, αν μου επιτρέπεις
δεν είμαι μόνο αυτό που βλέπεις
Κι είναι φορές που αναρωτιέμαι
πώς καταφέρνω και κρατιέμαι ..."

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να βρουν τις κατάλληλες λέξεις την στιγμή που τις χρειάζονται... Μα εγώ σχεδόν ποτέ δεν είχα αυτό το πρόβλημα...
Τις περισσότερες φορές, οι κατάλληλες λέξεις βρίσκουν το δρόμο τους μέχρι το στόμα…
Αλλά, μενουν εκεί. Αυτό είναι το πρόβλημα, αυτό ήταν πάντα το πρόβλημα.Από το να τις σκεφτείς, μέχρι να βρεις τη δύναμη να τις πεις, μεσολαβεί το χάος… Μετά σιωπή.
Κι αφού ο ήχος της φωνής μου δεν μπορoούσε ποτέ να ακουστεί, θα θελα να άφηνα ένα σημείωμα στην τσέπη σου χωρίς να το πάρεις πρέφα .Καθώς θα έψαχνες κάτι στην τσέπη σου, τα δάχτυλα σου θα έπεφταν πάνω του. Θα το ξεδίπλωνες σε ανύποπτο χρόνο. Θα έβλεπες τα γράμματα μου, και λίγες σκόρπιες λέξεις, γραμμέννα με πορτοκαλί στυλό.

'”αν ποτέ ρωτούσες θα σου απαντούσα. Αν είχαμε δικό μας τραγούδι ξέρεις ποιο θα ήταν; “όλο μ'αφήνεις να σ'αφήσω...”.ξέρεις γιατί; γιατί όταν θες καποιον, είσαι με αυτόν. Χωρίς δικαιολογίες. Όταν δεν θες πραγματικά να είσαι με κάποιον βρίσκεις δικαιολογίες. Και δεν είσαι. Και δεν τρέχεις ξοπίσω του να τον προλάβεις, να του πεις πως έκανες λάθος, πως θες να προσπαθήσεις.  Δεν παίρνεις τηλέφωνα, δεν στέλνεις μηνύματα, δεν προσπαθείς, δεν αλλάζεις γνώμη και τελικά είσαι μαζί με κάποιον άλλο. Γιατί; Μα γιατί δεν τον ήθελες.Είναι απόλυτα ξεκάθαρο.Είναι;”

Σκεφτόμουν ότι θα σου άφηνα το ραβασάκι μου με την πρώτη ευκαιρία μα δεν ξέρω· έμεινε στη δική μου τσέπη. Χρόνια πολλά ξεχασμένο στην τσέπη μου. Το βγάζω και το κοιτάω. Γράφει όσα ήθελανα πω, τότε που η φωνή δεν είχε ήχο. Δεν το μετάνιωσα. Γιατί αν ήταν όλα αλλιώς θα ήμουν κι εγώ αλλιώς και αυτό δεν θα το ήθελα σε καμία των περιπτώσεων...

(υ.γ. κάτι μου λέει πωςπρέπει να ξαναρχίσω να γράφω το"σήριαλ"!)