τα ζαχαρωτά

Όταν ακούς τον εαυτό σου να λέει δυνατά πράγματα τόσο «δικά» σου, που δεν τα αρθρώνεις εύκολα, τρομάζεις. Τρομάζεις με την ευκολία που βγαίνουν από το στόμα σου, τρομάζεις γιατί κάνεις και αυτόν που σε ακούει να τρομάξει. Κι εσύ απλά εκσφενδονίζεις λέξεις, και χτυπάς αλύπητα αυτόν που βρίσκεται απέναντι σου. Καμία πρόθεση δεν είχες για κάτι τέτοιο, αλλά δεν είχες προβλέψει τις ερωτήσεις του απέναντι σου. Και μια ερώτηση σε τσιγκλάει να μιλήσεις. Και ξεκινάς να λες την αλήθεια σου, όσο πιο απλά μπορεί κάτι να ειπωθεί. Σαν παιδάκι που εξομολογείται πως έχει αδυναμία στα ζαχαρωτά. Κι ο απέναντι αδυνατεί να καταλάβει γιατί αγαπάς τα ζαχαρωτά. Γιατί; Μπορεί να έχουν γλυκιά γεύση, μπορεί να έχουν όμορφα χρώματα, να είναι σε φαντεζί σακουλάκια, αλλά ο απέναντι προσπαθεί να σε πείσει- και μπορεί να έχει και δίκιο- πως όσο κι αν εσύ νομίζεις πως τα ζαχαρωτά σου κάνουν καλό, εκείνα το πιθανότερο είναι να κρύβουν κάποιο «αγκάθι». Μπορεί τελικά να σου χαλάσουν τα δόντια. Και τι με αυτό; Το θέμα είναι πως το μόνο που έχει σημασία είναι πως κάνουν τους αισθητήρες της γεύσης σου να τρελαίνονται από ευτυχία. Παρανοϊκό; Και ποιος νοιάζεται; Αφού εσύ έτσι το νιώθεις, γιατί πρέπει κάποιος να έρθει να εκλογικεύει το συναίσθημα σου; Γιατί οι άνθρωποι νομίζουν πως ότι εκείνοι δεν βλέπουν , δεν ακούν ή δεν αισθάνονται δεν υπάρχει;

Κάνε ησυχία απόψε βράδυ, σε παρακαλώ.
Αν ψιθυρίσω απόψε ,θέλω να καταφέρω να ακούσω τα
λάθη και τα σωστά τον σκέψεων μου.
Να μάθω τι είμαι. Έστω για μια φορά,
να ξεχωρίσω τη γεύση της επιθυμίας μου
από χίλιες άλλες και να την επιλέξω. Κι ας επιλέξω πάλι ζαχαρωτά. Κι ας χαλάνε τα δόντια, κι ας παχαίνουν.

Επιμένω να ζω στον κόσμο μου...
γιατί είναι καλύτερος.
και πια δεν με νοιάζει να πείσω κανέναν για τίποτα...