Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011
Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011
λέξεις ...πορτοκαλί
Σε μυρωδιές, σε ανάσες... Τα πιο όμορφα πράγματα είναι αυτά που κρύβουμε.
Αναρτήθηκε από αγγελικη στις 12:06 π.μ. 0 σχόλια
Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011
πάντα είσαι 'κει...
Δεν το προσπάθησα, αλλά το ευχήθηκα. Έκλεισα τα μάτια και παρακάλεσα.
Κι έτσι μια μέρα σταμάτησα να σκέφτομαι. Έτσι απλά.
Και τώρα δυσκολεύομαι να βάλω μια λέξη δίπλα σε μια άλλη και να φτιάξω μια πρόταση. Μία που να βγάζει νόημα τουλάχιστον. Ίσως γιατί έχασα το νόημα. Τι θα έπρεπε να λέει η πρόταση; “Είσαι εκεί.” Να δυο λέξεις. Μια πρόταση. Ένα νόημα. Τουλάχιστον.
Καθόλου δύσκολο δεν είναι να παρελαύνεις λέξεις εάν δεν έχεις τίποτα να πεις. Κι όταν έχεις κάτι να πεις, εκείνες στασιάζουν και παίζουν κλεφτοπόλεμο. Ίσως να διαισθάνονται ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται ν’ ακούσει. Ίσως και να διαβάζουν τις ανύπαρκτες σκέψεις σου. Οι ανύπαρκτες σκέφεις άρχισαν να κάνουν θόρυβο και να απαιτούν να μεταμορφωθούν σε λέξεις.
Να είσαι εκεί.Πάντα.
Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011
η αγάπη ζει στα μικροπράγματα...
"... η αγάπη ζει στα μικροπράγματα
Ζει στα ασήμαντα και στα απλά
Δωσ’ μου και άλλα τέτοια εσύ ασήμαντα
Για να ζήσω εγώ σημαντικά..."
Αναρτήθηκε από αγγελικη στις 12:56 μ.μ. 0 σχόλια
Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011
αποσυντονισμένα...
Αναρτήθηκε από αγγελικη στις 12:12 π.μ. 1 σχόλια
Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011
γιατί κάποτε θα σου εξηγησω...
Οι σκέψεις μου δεν είναι στο μυαλό.
Μην ψάχνεις εκεί... Κοίτα με στα μάτια,
Αναρτήθηκε από αγγελικη στις 10:19 μ.μ. 0 σχόλια
Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011
Το μόνο που φοβάμαι είναι μήπως δεν υπάρχεις...
Εφιάλτες στιγμές…Όνειρα ήμερες….
ανθρώπων και βρεγμένο χώμα.
Ανώνυμα αγαπημένοι
στο πάντα της στιγμής...
Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011
το "Άρλεκιν"
Αναρτήθηκε από αγγελικη στις 10:54 π.μ. 0 σχόλια
Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011
Σχεδόν Νοέμβρης
Το συγκρότημα τα έδινε όλα πάνω στη σκηνή. Πραγματικά είχε ξεσηκωθεί ο κόσμος με τα τραγούδια που έπαιζαν, είχαν ρυθμό και τα τραγούδια διαδεχονταν το ένα το άλλο φυσικά. Ήταν όλα τόσο χαλαρά μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ο Ορέστης πλησιασε την Αλίκη, κόλλησε σχεδόν πάνω της και ακούμπησε τα χείλια του πάνω στο αυτί της και τις ψυθίρισε. Πως του ήρθε τώρα αυτό; “Ρώτησε με ό,τι θες. Θα σου απαντήσω σε όλα. Ρώτησε με ό,τι θες”. Τραβήχτηκε αργά και την κοίταξε στα μάτια. Εκείνη δεν έβλεπε τίποτε πια μπροστά της. Τα μάτια της είχαν θολώσει. Δεν τον έβλεπε. Ήθελε μόνο να ουρλιάξει: “Γιατί μου το κάνεις αυτό; Γιατί τώρα;”. Δεν είπε τίποτε τέτοιο όμως. “Δεν θέλω να σε ρωτήσω τίποτα”.
Αναρτήθηκε από αγγελικη στις 11:24 π.μ. 3 σχόλια
Κυριακή 24 Ιουλίου 2011
Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011
το θολωμένο μου μυαλό
Κι είναι λέξεις που όλο θέλω να τις βγάλω από μέσα μου, να τις βάλω στη σειρά, να τις κάνω πρόταση, να τις κάνω λόγο να στον πω. Έχω τόσες λέξεις μέσα μου, τόσες πολλές. Να τις πω όλες, χωρίς σειρά, χωρίς λογική. Εκείνες όμως αντιστέκονται. Ανεβοκατεβαίνουν μέσα μου, χορεύουν στο κεφάλι μου, κολυμπάνε στο στόμα μου κι αρνούνται να υπακούσουν. Ούτε να γραφτούν, ούτε να ειπωθούν θέλουν. Όταν τις δεις να ζωγραφίζονται στο βλέμμα μου, μην αποτραβήξεις το δικό σου, ε; Ασυναρτητες ζωες για ενα χρωμα που φτιαχνεται μεσα στα ματια σου οταν μου γελας. Όλα πορτοκαλί. Γελας κι ο κοσμος τελειωνει. Κι άλλες λέξεις. Τις είπα μέσα μου ξανά και ξανά.
Τις εβαλα σε μια σειρά και μετά τις άλλαξα. Τις έβαλα αλλιώς .Τις άφησα.Τις ξανάβαλα . Δεν τις είπα ποτέ .Τωρα δεν θέλω πια να τις πώ.Τις έκλεισα σ' ένα κουτί.
Για μένα.
Αναρτήθηκε από αγγελικη στις 11:55 μ.μ. 0 σχόλια
Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011
ένα Αχ...
Κι εσύ αναρωτιέσαι αν ζεις. Ξεχνάς πια είναι η πραγματικότητα, παρελθόν παρόν και μέλλον γίνονται ένα. Μια αληθινή συνωμοσία του πιο σκοτεινού σημείου του μυαλού με ότι πιο απτό έχει να σου προσφέρει η ζωή, που είτε σε βρίσκει σύμφωνο είτε όχι, έχει τον τρόπο να σου επιβάλει τους σκοπούς της.
Έχω ενα Αχ.Που θέλω να το βγάλω τόσο πολύ.Και να φύγει από μέσα μου. Ενα τόσο μεγάλο Αχ...Και να αδειάσω...Να ησυχάσω...
Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011
το μόνο που κάνω καλά είναι να ονειρεύομαι
Ψάχνω συνεχώς νέες λέξεις να σε περιγράψω... ακους;
Μα εσύ δεν περιγράφεσαι. Ακους; Είσαι ιδέα, σκέψη, στίχος, σκηνή από ταινία, είσαι όνειρο.
Πέμπτη 19 Μαΐου 2011
"...μα δε θυμάμαι το λόγο..."
Αναρτήθηκε από αγγελικη στις 12:49 μ.μ. 0 σχόλια
Τετάρτη 18 Μαΐου 2011
τα κομμάτια...
Δευτέρα 16 Μαΐου 2011
για μια αγκαλιά
να με χωρέσει ολόκληρη...
με ότι κουβαλώ μέσα μου...
να με κρατήσει σφιχτά και ολοκληρωτικά...
παρά τα όσα...
να με νιώσει και να με τυλίξει...
Αναρτήθηκε από αγγελικη στις 12:06 π.μ. 0 σχόλια
Τετάρτη 11 Μαΐου 2011
Ε ε εκδρομή!
Τρίτη 12 Απριλίου 2011
γιατί μπορείς και κάνεις το μαύρο μου...ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ.
Μήπως και η ψυχή μου ξεχειλίσει από τις λέξεις και φανερώσει το σχήμα της...
Θέλω να σε νιώσω ακόμα και σαν πληγή
Δε με νοιάζει. Αρκεί που θα έχω εσένα
Ακόμα και σαν ιδέα
η σκέψη σου πάντα με συντροφεύει
με τυραννάει
με ανεβάζει στα σύννεφα
στιγμιαία... σκοτώνει το ελεύθερο είναι μου
μα το ανόητο μυαλό εκεί
κολλάει
βεντουζιασμένο, ραμμένο στενά σε ό,τι ένιωσε έζησε έθαψε ξέχασε...
πώς να στο πω πια που τα λόγια μου χάνουν την αξία τους;
Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011
λίγο ακόμα... "πανηγύρι"
Για λίγο καιρό νόμιζα πως μου τέλειωσε η έμπνευση... αλλά τελικά όχι.Δεν θα γλιτώσετε... Λίγο ακόμα από το γνωστό σήριαλ...
"Η Αλίκη ετοίμαστηκε γρήγορα.Πέταξε μέσα στο σάκο της το μαγιό, μια πετσέτα και μια αλλαξιά ρούχα για το βράδυ και ήταν έτοιμη. Οι άλλοι δυο την περίμεναν έξω από την πόρτα του κήπου μέσα στον παλιό μαύρο "σκαραβαίο". Πέταξε το σάκο στο πορτ μπαγκαζ και ξεκίνησαν. Δεν είχαν προγραμματίσει αυτή την μικρή εκδρομή. Ο Αλέξης πέταξε την ιδέα κι ο Ορέστης απλώς συμφώνησε- δεν είχε άλλωστε να κάνει και τίποτε καλύτερο. Πως χώρεσε σε όλο αυτό κι η Αλίκη δεν κατάλαβε κανείς. Κάτα κάποια σατανική σύμπτωση είχαν ξεμείνει και οι τρεις τους χωρίς να έχουν κανονίσει τίποτε για το 3ήμερο. Από μια άδεια λοιπόν Αθήνα - παραμονές 15 Αύγουστος- ξεκίνησαν για το χωριό τον αγοριών με μια μικρή στάση όμως λίγο πριν για μια βουτιά στη θάλασσα. Η θάλασσα ήταν απόλυτα ήρεμη, το νερό ζεστο κι η παραλία σχεδόν άδεια από κόσμο. Έκατσαν στην άμμο μέχρι να στεγνώσουν κι έπειτα ξεκίνησαν πάλι για το χωριό. Η διαδρομή ήταν γεμάτη στροφές κι Αλίκη ήταν συνεχώς ξαπλωμένη στο πίσω κάθισμα. Όλα γύριζαν γύρω της.
Έφτασαν στο χωριό μετά από λίγη ώρα. Ένα όμορφο παραθαλάσσιο χωριουδάκι κοντά στο Ναύπλιο. Ανέβηκαν τη σκάλα του σπιτιού φορτωμένοι με πράγματα κι ο Αλέξης άνοιξε την παλιά ξύλινη πόρτα. Το σπίτι ήταν παλιό μα πολύ προσεγμένο και καθαρό. Μια γειτόνισσα είχε αναλάβει την περιποίηση του σπιτιού για να βρίσκεται πάντα σε καλή κατάσταση. Είχε ειδοποιήσει ο Αλέξης τελευταία στιγμή πως θα έρχονταν, κι όλα ήταν έτοιμα. Καθαρά σεντόνια, ζεστό νερό, και φυσικά το τραπέζι στρωμένο και φαγητό μαγειρεμμένο να τους περιμένει.
Το κολύμπι στη θάλασσα τους είχε ανοίξει την όρεξη και κάθησαν κι οι τρεις αμέσως στο τραπέζι. ο Ορέστης πείραζε τον Αλέξη γιατο πόσο γρήγορα τρώει και η Αλίκη γελούσε. Πραγματικά γελούσε με την ψυχή της.
Η ώρα περνούσε κι έπρεπε να ετοιμαστούν για το πανηγύρι. θα περνούσαν από το σπίτι κάποιοι παιδικοί φίλοι από το χωριό για να πάνε όλοι μαζί. η παρέα έφτασε και όλοι μαζί περπατώντας έφτασαν μέχρι την πλατεία του χωριού που είχε στήθει ήδη το γλέντι. Τεράστιες ουρές από τραπέζια το ένα δίπλαστο άλλο κάλυπταν όλη την πλατεία αλλά και τους γύρω δρόμους, και στο κέντρο μια μεγάλη σκηνή με τους οργανοπαίχτες και τους τραγουδιστές. τα καλαματιανά, τα τσάμικα και τα νησιωτικά είχαν ξεσηκώσει μικρούς και μεγάλους και η πίστα έμοιαζε έτοιμη να βυθιστεί.
Η παρέα κάθισε σε ένα μεγάλο τραπέζι σχεδόν μπροστά στην πίστα. Τα αγόρια έβαλαν την Αλίκη να καθίσει ανάμεσά τους. Τα ποτήρια γέμισαν κρασί και ουίσκι και τα στην υγεία μας έδιναν κι έπερναν. Η Αλίκη δεν ήξερε σχεδόν κανένα εκτός από μια φίλη των αγοριών. Δεν την ένοιαζε τίποτα ομως. Καθόταν δίπλα στον Ορέστη που της γέμιζε το ποτήρι και την ρωτούσε τι άλλο θα ήθελε. Δεν μπορούσε να μην το παραδεχτεί, τρελαινόταν να τον βλέπει να την νοιάζεται και να την προσέχει, έστω κι αν αυτό κρατούσε μόνο μερικά λεπτά ή και δευτερόλεπτα. Δεν πρόλαβε να τελειώσει την σκέψη της κι Ορέστης είχε γυρίσει και μιλούσε με μια κοπέλα που καθησε δίπλα του. Μιλούσε αρκέτη ώρα. Η Αλίκη στην αρχή σκέφτηκε να αδιαφορήσει. Άλλωστε τι του ήταν η Αλίκη του Ορέστη; Τίποτα, ουτε καν φίλη. Η ώρα περνούσε όμως κι εκείνη άρχιζε να μην μπορεί να κάτσει στην καρέκλα, στριφογυρνούσε πότε από δω και πότε από κει. Κι εκείνος συνέχιζε τη συζήτηση και τα χαζογελάκια με εκείνη την κοπέλα. Ζήλευε. Ζήλευε τόσο η Αλίκη που αν δεν σηκωνόταν εκείνη τη στιγμή να χορέψει μαζί με τους άλλους που την τράβηξαν απ'το χέρι, θα έπιανε την άδεια πλαστική καρέκλα από δίπλα της και θα την προσγείωνε πάνω στο κεφάλι του Ορέστη.
Ευτυχώς όμως χόρεψε μαζί με τους υπόλοιπους για ώρα και ξεχάστηκε και ξεθύμανε κάπως η ζήλεια που της έτρωγε τα σωθηκα. Όταν πια κουράστηκε από το χορό κάθησε πάλι στο τραπέζι αλλά όχι στην ίδια θέση. Κάθισε μαζί με κάποια κορίτσια που γνώρισε λιγό πιο πέρα. Κι ούτε που γύρισε να ξανακοιτάξει τον Ορέστη. Ευτυχώς που ο εγωισμός της την σώζει από το να γίνεται εντελώς σκουπίδι για χάρη του. Κι αυτή η ζήλεια της; Γιατί της μιλάει; Γιατί χαχανίζει μαζί της; Τι σε νοιάζει Αλίκη; Γιατί σε νοιάζει τόσο πολύ;
μα ένα άγγιγμα πίσω στον ώμο της σταμάτησε κάθε της σκέψη. ¨Ηταν ο Ορέστης. "Γιατί ήρθες και κάθησες εδώ;"τη ρώτησε γλυκά. "Έτσι", απάντησε εκείνη με το γνωστό παιδιάστικο κατσούφικο ύφος. "Έλα σήκω να πάμε να κάτσεις στη θέση σου". "Όχι θα κάτσω εδώ". "Αλίκη σήκω. Έλα σε παρακαλώ". Κι εκείνη σηκώθηκε. Την έπιασε από το χέρι και κάθησαν ξανά στις θέσεις τους. Τον ακολούθησε σαν υπνωτισμένη. Δεν έβλεπε πάλι τίποτε μπροστά της μόνο πεταλούδες. Πορτοκαλί πεταλούδες. Την έκανε ότι ήθελε εκείνος. Δεν μπορούσε να του πει όχι σε τίποτα. Έβαλε το χέρι του στο πίσω μέρος της καρέκλας της και την αγκάλιασε. Την καρέκλα, όχι την Αλίκη."
συνεχίζεται...
Τρίτη 15 Μαρτίου 2011
Φτηνά τσιγάρα...
Με αφορμή την επαναπροβολή της ταινίας στους κινηματογράφους , ένα μίκρο απόσπασμα από την ταινία:
"Θα 'θελα τόσο πολύ να σ' εντυπωσίασω. Η μοναδική μας νύχτα ήταν ξαφνική και σύντομη σαν μια μπόρα. Ούτε που πρόλαβα ν΄αρχίσω, ούτε που πρόλαβα να σου πω την μοναδική μου ιδιότητα: είμαι συλλέκτης. Μαζεύω το πιο σκληρό κι άγριο πράγμα του κόσμου...στιγμές. Όταν έχω αυτό τον ξαφνικό πόθο να πετάξω και δεν έχω που να πετ...άξω...κρύβομαι στη συλλογή μου, γεμάτη καφέδες, μποξέρ, χορευτές...τυχαία αγγίγματα, βρισιές, τρυφερούς παρανόμους, στοές, συναντήσεις, κραυγές...σιωπές, χωρισμούς, λόγια, λόγια λόγια...Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά. Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι. Είμαι απ' αυτούς που πάντα κάπνιζαν φτηνά τσιγάρα"(ΡΕΝΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ)
Αναρτήθηκε από αγγελικη στις 12:53 μ.μ. 0 σχόλια
Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011
ήταν άδειο...
Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011
στο μικροσκόπιο...
Κουράστηκα να μπαλώνω τις τρύπες τους...
Άραγε οι σκέψεις, οι ιδέες, οι επιθυμίες, οι αναμνήσεις... είναι πραγματικότητα;
Εξήγησέ μου τη διαφορά. Δείξε μου τα όρια και ίσως σε πιστέψω...
Μα άλλο τρόπο εγώ δεν έχω…
Η φαντασία κι οι δυνάμεις λύγισαν…
Η αναμαλλιασμένη σκέψη μου κι η ξεφτισμένη λογική μου γίνονται αλυσίδες και σφίγγουν τα χέρια μου ώσπου να τα λιώσουν εντελώς.
Κι ύστερα οι λέξεις φυλακίζονται και υψώνονται εις τον κύβο, διογκωμένες από την αχρηστία.
Θέλω. Να μιλήσω.
Θέλω. Να αρπάξω με μανία το μέσα μου και να το πετάξω στα πόδια σου.
Να αδειάσω μέχρι τέλους τις λέξεις που μου ξεσκίζουν το στομάχι…
Αναρτήθηκε από αγγελικη στις 11:51 μ.μ. 1 σχόλια
Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011
τα παραμύθια δεν βγαίνουν ποτέ αληθινά
Που θα με πάει το παραμύθι; Παραμυθάκι μου…