όταν ο ήχος συνάντησε τις πεταλούδες

Σκέφτομαι και γράφω. Μπα... ούτε σκέφτομαι ούτε γράφω. Πάνε μέρες τώρα. Νιώθω σα να μου έχουν δώσει μια σφαλιάρα, μια δυνατή σφαλιάρα, κι ακόμα δεν μπορώ να ακούσω τίποτα από το ένα αυτί...  σα να έχω πάθει ένα μικρό σοκ. Ποιος την περίμενε αυτή την ξανάστροφη; Έπρεπε να την περιμένω; Να είμαι προετοιμασμένη; Είχα χαλαρώσει, είχα αφεθεί και... βζζζζουπ, ήρθε και προσγειώθηκε πάνω μου. Όχι,όχι κανένα σημάδι δεν έμεινε στο μάγουλο μου, αλλά... τι είναι αυτά που τριγυρίζουν πάνω από το κεφάλι μου;... Πεταλούδες... Βλέπω πεταλούδες... ακόμα...πολλές πεταλούδες... ζαλίστηκα εντελώς.
Βρες ένα θέμα να γράψεις!!! Βρες θέμα!!! Ακούω το υποσυνείδητο μου να μου φωνάζει! Έχω θέμα... και μπορώ να γράψω κατεβατά ολόκληρα, αλλά ποιος θα τα διαβάσει και ποιον τελικά αφορούν; Τρομοκρατούμαι και μόνο στην ιδέα να αποτυπώσω με λέξεις ό,τι παρανοική σκέψη υπάρχει στο μυαλό μου...
Τι είναι αυτά που γράφω πάλι;
Ακόμα νιώθω τη σφαλιάρα στο μάγουλο,κι ακόμα βλέπω πεταλούδες... Σηκώνεις το χέρι κι όποιον πάρει ο χάρος... Φοβερό timing! Φοβερό! Οι πεταλούδες πετάνε ακόμα κι εγώ νιώθω λες κι έχω πάθει dejavu... ακούω τις ίδιες λέξεις σε επανάληψη,ξανά και ξανά... Γιατί δεν φεύγουν οι πεταλούδες;
Έχω αρπάξει την απόχη σαν τρελός εντομολόγος και κυνηγάω πεταλούδες...θέλω να τις βρω όλες, μα εκέινες κρύβονται στα ποιο απίθανα μέρη κι όλο μου ξεφεύγουν... δεν μπορώ να τις πιάσω όλες.
Και τι να κάνω; Κάθομαι και τις χαζεύω... τις κοιτάω,τις νιώθω... μα αυτες είναι διαφορετικές... είναι αλλιώτικές... έχουν ήχο... τις ακούω... ψιθυρίζουν, ακούω τον ήχο του φτερουγίσματος... Καλύτερα τότε που ήταν μουγγές, χωρίς ήχο, σιωπηλές...
Άτιμες πεταλούδες... θα κλείσω τα αυτιά μου... Θα κάνω πως δεν σας άκουσα...Όμως είναι τόσο όμορφες, τόσο όμορφες... και με κοιτάνε και μου χαμογελούν... Κι εκείνη η πορτοκαλί πήγε και κάθησε πάνω στη μύτη σου. Να τη χτυπήσω ή να τη φιλήσω;