Φεύγω και δε με ακολουθεί τίποτα. Ούτε βλέμμα ούτε άνθρωπος. Κανείς. Κι εγώ εξακολουθώ να σκέφτομαι. Χωρίς κανένα αποτέλεσμα, χωρίς κανένα ειρμό. Υπάρχουν άνθρωποι που, αν αποφάσιζαν να ρωτήσουν, θα μάθαιναν τα πάντα για μένα, υπάρχουν άλλοι που τα ξέρουν χωρίς να ρωτήσουν, υπάρχουν κι εκείνοι που δε θα μάθουν ακόμη κι αν καλωδιωθούν με τη σκέψη μου. Έτσι είναι, όταν δεν υπάρχει συμβατότητα σκέψης, δεν μπορείς να επικοινωνήσεις, δεν μπορείς ούτε να καταλάβεις τη σκέψη του άλλου. Μεγάλα λόγια θα μου πεις… ίσως, ίσως όχι. Δεν προσπαθώ να πω κάτι με όλα αυτά έξω από αυτά τα ίδια. Μόνο που δεν ξέρω τι να σκεφτώ.
Η φωνή μου η ίδια, μου πετάει δυο-τρεις ατάκες από το υποσυνείδητο. Δεν τις επαναλαμβάνω. Σα να μου πέφτουν υπερβολικά τελεσίδικες για μένα. Σα να γυρεύω μια μέση κατάσταση. Μια πιο εύκολη λύση. Λες να τα θέλω όλα δικά μου; Σα να ξαφνιάζομαι που δυο τρία από αυτά που μου ψιθυρίζει το υποσυνείδητο νιώθω πως είναι αλήθεια. Δείχνω να φοβάμαι μήπως είναι, η αλήθεια είναι πως φοβάμαι μήπως δεν είναι.
Τι να σκεφτώ;
(Το τραγουδάκι τα σπάει! Έκλεψα τον τίτλο για τον τίτλο του post! )
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου