με πιάνουν οι ευαισθησίες μου...

… με πιάνουν οι ευαισθησίες μου
όταν σ' αντικρίζω
και βγαίνουν οι αδυναμίες μου
και τότε εγώ δακρύζω
με πιάνουν οι ευαισθησίες μου
όταν σε κοιτάζω
και βγαίνουν οι αδυναμίες μου
και τότε σ' αγκαλιάζω…

 Μη το πεις… ναι είναι μεσημέρι και  προόριζα να γράψω κάτι πεζό, και ενδεχομένως κυνικό, μαζί με μένα όμως σήμερα, ξύπνησαν και οι ευαισθησίες μου...
Μικρές στιγμές, νοιώθω μια άγνωρη ευτυχία, παρανάλωμα η ψυχή… δε μου τσαλαπατάς το όνειρο κι αυτό αρκεί… Κι όταν νιώθω πως είσαι ένα βήμα πριν με σκουντήξεις και ξυπνήσω, κλείνω τα μάτια. Κλείνω τα μάτια ερμητικά. Σε βγάζω έξω από την πραγματικότητα και σε ακουμπώ προσεχτικά στο σύμπαν του μυαλού μου. Κι εκεί μέσα είσαι… είσαι εσύ. Ο δικός μου εσύ. Σαν παραμύθι που υπάρχει μόνο μέσα στο μυαλό μου. Σιχαίνομαι, είναι αλήθεια κάποιες φορές, το λυρισμό, μα σα μιλάω για σένα γίνομαι σελίδα Άρλεκιν. Ροζ και χιλιοδιαβασμένη.   

Κι οι σκέψεις μου γκρεμισμένες γέφυρες. Ανοίγω μια πρόταση και αρχίζει  η κατολίσθηση… Μπορώ να θρυμματίσω το μυαλό μου, να φτύσω όλα τα ροκανίδια…  Μέρες αισθάνομαι τις σκέψεις μου σα μια τεράστια μουτζούρα. Σαν κουβάρι που χάθηκε η αρχή του νήματος… Η ασπρίλα του χαρτιού διογκώνεται και με καταπίνει. Παρατηρώ τον εαυτό μου απ’ έξω. Χιλιάδες δικλείδες ασφαλείας. Αισθήματα δοσμένα με ακρίβεια. Ακρίβεια χιλιοστού. Άμυνα. Πίσω απ' την άμυνα, όλα ρευστά και καίνε. Γιατί νοιώθω τόση κοινοτυπία στις σκέψεις μου; Και γράφω, γράφω και δεν ξέρω που και ποιον ωφελούν όλα αυτά. Κι όταν δεν γράφω, σε κώμα. Τα γράμματα σκαλώνουν στις αρτηρίες μου, κι ύστερα έμφραγμα. Το ‘χεις νοιώσει έτσι;

Κι όλα τα τραγούδια, πηγή έμπνευσης για μένα. Πιάνομαι από τους στίχους κι όλο κάτι γράφω, κι ας μην αφορά καθόλου εμένα. Τα σπάω τα τραγούδια, τα μοιράζω. Μοιράζω τους στίχους. Το μισό δικό μου, τ’ άλλο δικό σου. Να χωρέσουμε κι οι δυο στην ίδια αλήθεια. Πάρε το Γράμμα του Μάλαμα. Πιάνομαι εγώ απ’ την πρώτη στροφή, κι εσύ απ’ την δεύτερη. Μοιραία, θα συναντηθούμε στο ρεφρέν…