κάτι μαγικό...

Ο κολλητός μου λέει πως έχω ένα μεγάλο ταλέντο… όταν τα πράγματα φαίνονται δύσκολα για μένα, όταν οι καταστάσεις μοιάζουν κολλημένες και ηλίθιες επαναλήψεις στη ζωή με κουράζουν και με τρομάζουν, βρίσκω πάντα κάτι μαγικό, μια τρελή σκέψη κατακλύζει το μυαλό μου, απλώνεται σε κάθε γωνιά του και το αδειάζει από όλα τα αρνητικό και το γεμίζει με τρελές σκέψεις. Κι έχω λέει και μια μικρή βοήθεια… μια μικρή πέτρα, που εντελώς τυχαία βρήκα και μάζεψα, την πήρα μαζί μου και την έβαλλα στην τσέπη μου. Κι αυτή με τα χρόνια άρχιζε να καθαρίζει, να γίνεται διάφανη, σχεδόν λαμπερή, να μπορείς να κοιτάζεις από μέσα της. Και κάθε φορά που όλα μοιάζουν πεζά, συνηθισμένα, βαρετά, δύσκολα, κολλημένα στα ίδια, ανούσια, και στερημένα από φαντασία και όνειρο, βγάζω την πέτρα από την τσέπη μου, την πέτρα που έχει αλλάξει και μοιάζει σχεδόν με κρύσταλλο, τη σηκώνω ψηλά με το χέρι, κι όλο το φως του ήλιου τη διαπερνά και κι όλα γύρω μου, δίπλα μου μέσα μου χρωματίζονται, λάμπουν, και φαντάζουν ονειρικά… και σκέψεις τρελές, θεοπάλαβες, μουρλές κι ακατανόητες περνούν από το μυαλό μου, φυσούν δυνατά και το αδειάζουν από κάθε τι λογικό, μικρό, στενάχωρο και δύσκολο… Αστρόσκονη και πυροτεχνήματα παντού. Πυγολαμπίδες, και μυρωδιά καλοκαιριού… Να δεις πώς με μπαγλάρωσε η μαγεία και δεν σώζομαι. Γέλια κελαρυστά τρέχουνε μέσα μου κι όμως  μια μαύρη σκέψη μπορεί να είναι αρκετή και πέφτω στον Καιάδα… Και πείτε μου τώρα δεν είναι μαγικό αυτό;

 λα, λα, λα, λα, λα, λα, λα... "...κοιτάζεις φωτίζεις γύρω κάθε τι, με βλέπεις φωτίζομαι κι εγώ μαζί... το νου σου ο δρόμος πηγαίνει στ' άγνωστο, ας είναι άλλο δε θα νοιαστώ..."