στο Σείριο κατοικώ

Γράφω ότι μου κατέβει. Γράφω ότι περνάει από το μυαλό μου. Αυτή τη στιγμή όμως το κεφάλι μου είναι άδειο. Νιώθω λες και πέρασε κάποιος με μια γόμα κι ένα blanco και τα έσβησε όλα. Τα πάντα ρει, λέει, αλλά εμένα θα με ξαναπιάσουν οι κλειστές κι οι ανάποδές μου και αυθόρμητα θα ξεφουρνίσω ότι οι αλλαγές που δεν περνούν πρώτα από τα χέρια μου με τρομάζουν... τα πάντα δρουν πολλαπλασιαστικά. Κυρίως αυτά που νιώθεις. Διογκώνονται, οξύνονται. Παίρνεις το ρίσκο. Και… ή θα πέσεις στο πάτωμα ή θα πλαντάξεις από ευτυχία - έχω μουδιάσει κατά καιρούς και από τα δύο…
Είναι κάτι μέρες που εκπέμπεις τόση ενέργεια και ούτε καν το καταλαβαίνεις... Βλέπεις σημάδια όμως γύρω σου... Βλέπεις τις αντιδράσεις των άλλων... Πώς σε κοιτάνε, τι σου λένε, ο τρόπος που στο λένε… Και αν οι μέρες αυτές συμπίπτουν με τις μέρες που δεν είσαι στα πάνω σου, η χημική αντίδραση που γίνεται λειτουργεί κατασταλτικά  και αναζωογονεί τη χαμένη σου  διάθεση που έχει αποφασίσει τώρα τελευταία να κάνει παρέα με το άγχος!

Κι όμως ακόμα κι ένα χαζό τραγούδι, με τρελαμένο στίχο με κάνει και γελάω σήμερα όλη μέρα…!Γιατί μάλλον κι εγώ "στο Σείριο κατοικώ"!

Δε θα ήταν πολύ ωραίο όποιος αισθάνεται χαρούμενος να πετούσε χρυσόσκονη και χρωματιστά χαρτάκια στο δρόμο;;; Εγώ σήμερα θα τα είχα κάνει όλα χρυσοχρωματιστά (υπάρχει τέτοια λέξη;), έτσι χωρίς λόγο…