είμαι απ' το φεγγάρι...

Φυσικά και υπάρχουν φράγματα, αυτοπεριορισμοί και επαναφορές, για να σκέφτεσαι εκεί που κάνεις σαν παιδί πως είσαι ενήλικος. Ο κόσμος σε θέλει προσγειωμένο, σου αναιρεί τις αυταπάτες και σε κάνει να αναρωτιέσαι «τι κάνω;»… Οι άλλοι σε κάνουν να αναρωτιέσαι όμως, όχι εσύ από μόνος σου… Την επόμενη φορά λοιπόν, που όλα τα σημάδια θα σου δείχνουν πως έχεις



χάσει τη μπάλα και το μπούσουλα, ότι και το κλήμα είναι λειψό και ο γάιδαρος το δάγκωσε, και το κλήμα είναι στραβό και στραβά αρμενίζουμε, προς Θεού, μην κλειστείς στο σπίτι με μουσική που αγαπάς, με τσιγάρα και αλκοόλ ή σοκολάτες ελπίζοντας στην καλή νεράιδα που με το ραβδάκι της θα κάνει τα υπέροχα μαγικά της για να σε στείλει στο φως… όχι, δεν γίνεται έτσι. Δεν ξέρω πώς μπορεί κανείς να καταφέρνει να ζει στα σύνορα της πραγματικότητας. Πώς γίνεται να μένει εκεί, με το ένα πόδι στην ρέουσα ζήση και ρισκάροντας συνεχώς να πελαγοδρομήσει σε θάλασσες φαντασίες δρασκελίζοντας τη διαχωριστική γραμμή. Να μένει εκεί, απλά. Δεν ξέρω το πώς. Ξέρω μόνο από ότι γίνεται. Και ότι δε χρειάζεται προσπάθεια, μιας και επιτυγχάνεται πανεύκολα, σχεδόν από μόνο του. Στέκεις και κοιτάζεις το σκηνικό των οπτασιών σου. Λίγο αδρανής, σα ναρκωμένος. Αλλά όχι ολικώς, ώστε να καταλαβαίνεις τόσο ακριβώς όσο δεν πρέπει…


Μου ‘ρθε ξαφνικά ένα τραγούδι στο μυαλό που δεν ξέρω καν αν μου αρέσει. Έχει όμως κάτι στίχους που φοβάμαι να τους δω γιατί με περιγράφουν…


Γιατί πρέπει κάποια στιγμή να το παραδεχτώ… δεν είμαι από εδώ… είμαι απ ’το φεγγάρι…